هلند ؛ کشور کوچک با مهاجمان بزرگ

یوهان کرایف ، مارکو فان باستن و ... . هلندی ها همیشه مهاجمین بزرگی مثل پاتریک کلایورت را به فوتبال عرضه کرده اند. این از اتفاق نبوده بلکه نتیجه خواستن و کوشش از یک طرف و آموزش صحیح از طرف دیگر بوده است.

به گزارش یوفا: در انتخاب بهترین فوتبالیست قرن و در لیست بهترین ده نفر، یوهان کرایف و مارکوفان باستن حضور داشتند.

به غیر از این دو مهاجم نامی در فوتبال هلند همواره ستاره هایی وجود داشته و دارد. به عنوان نمونه رودگولیت و دنیس برگ کمپ ، قابل توجه هست که تقریباً بیشتر این ستاره ها به عنوان مهاجم ، معروف و مشهور شدند. در حال حاضر نیز « دیک آدووکات » مربی نارنجی پوش ها با کلایورت ، نیستلروی ، هاسل بنک ، روی ماکای و فان هویدنک پنج مهاجم دارد، اما فقط دو نفرشان را می تواند در تشکیل تیم قرار دهد.

در هلند همیشه مهاجمین نامی وجود داشت. در دهه 30 به عنوان مثال « بپ باخیوس » بود که در فرانسه حرفه ای شد. در دهه 50 « فاس ویلکس » مهاجم خوش تکنیک که سرمشق کرایف جوان بود و دوران طلایی اش را در انترمیلان و والنسیا سپری کرد.

همچنین در دهه 70 خیلی از مهاجمین هلندی در زمره ستاره های فوتبال دنیا بودند. از مشهورترین این ستارگان می شود از کرایف نام برد. او به عنوان گلزن ، گل ساز و بازی ساز در یک فرد خلاصه می شد. بعد از این ستاره آژاکس و بارسلونا ، می توان از مهاجمینی چون « یان مولدر» ، « ویلی فان در کولن » ، « رود گیلز» و « کیس کیست» نام برد.

حتی در دهه 80 مربیان ، در خط حمله مشکل انتخاب داشتند. در جام ملت های اروپا در سال 1988 در آلمان نیوس میشل با « جان بوسمان » شروع کرد که او بعداً پستش را به « مارکو فان باستن » بخشید. همچنین همیشه « ویم کیفت» آماده خدمت بود. این سه مهاجم برای به دست آوردن یک پست در حمله با هم رقابت می کردند در حالیکه رود گولیت به عنوان مهاجم ثابت ، بیشتر از عمق حمله می کرد. این یک راه حل منطقی است برای وقتی که یک تیم مهاجمین زیادی در اختیار دارد و مربی نمی خواهد از مهاجم به خصوصی صرف نظرکند.

وقتی که نارنجی پوش ها در سال 1988 در مونیخ باارائه یک فوتبال تهاجمی زیبا قهرمان جام ملت های اروپا شدند، در کشورشان مهاجمین جوان برای آینده تربیت می شدند.

مشهورترین این مهاجمین ، دنیس برگ کمپ بود که بیشتر در نقش رودگولیت حاضر می شد و با 36 گل در حال حاضر در صدر گلزن های تیم ملی هلند قرار دارد. مهاجمینی مثل « رنه آیکل کامپ» ، « یوری مولدر» و « پیر فان هویدنک » به خاطر رقابت فشرده و زیادی تعداد مهاجمین در دهه 90 بایستی از نیمکت ذخیره شروع می کردند.

مایه شگفتی است که بیشتر مهاجمین سرشناس هلندی در سنین پائین جوانی موفق شدند به عضویت تیم ملی درآیند و جزء ستارگان شوند. بهترین مثال در این مورد « پاتریک کلایورت » است. او در سال 1994 ، اولین بازی خود را برای آژآکس شروع کرد و در 16 نوامبر همان سال در بازی نارنجی پوش ها مقابل چکسلواکی به عنوان ذخیره « یوری مولدر» اولین بازی ملیش را آغاز کرد. کلایورت جزء اولین مهاجمین این نسل بود. بر عکس او « رودفان نیستلروی» که همسن کلایورت هست( 1976.V.V ) اولین بازی ملی اش را چهار سال بعد یعنی 1998 ، مقابل آلمان برگزار کرد.

اما چرا یک کشور نسبتاً کوچک با جمعیت تقریبی 15 میلیون نفر مثل هلند ، همیشه مهاجمین سرشناسی را به دنیای فوتبال عرضه کرده است؟

دلیل اصلی و تخصصی آن را باید در حوزه جوانان جستجو کرد. تقریباً همه جوانان مایلند به عنوان مهاجم بازی کنند، زیرا که یک مدافع در بین هلندیها طرفدار و هواخواه ندارد. برای مثال غیر قابل تصور است که نزد هلندیها یک « یورگن کهلر» در آلمان و یا کسی مثل « جوزپه برگومی» در ایتالیا به یک ستاره فوتبال مبدل شود. این ستارگان در دفاع قبل از اینکه در هلند به خاطر کیفیت سطح بالای شان در دفاع تشویق شوند ، بیشتر به خاطر کمبود تکنیک انتقاد خواهند شد.

جای تعجب نیست که بهترین مدافعان ، قبلاً مهاجم بوده اند دلیل دیگر این است که در لیگ برتر ِ هلند در مقایسه با دیگر لیگ های اروپایی شانس بازی تهاجمی بیشتر است، زیرا که تیم ها از لحاظ قدرتی بهم نزدیک نیستند. خیلی از تیم ها می دانند که نمی توانند قهرمان بشوند و از طرف دیگر می دانند که نزول نیز نمی کنند و بنابر این یک بازی تهاجمی را ترجیح می دهند. از این طریق مهاجمین مستعد اتوماتیک وار شانس بیشتری برای بازی کردن بدست می آورند.

دلیل دیگر را می توان در صفات اخلاقی مردم هلند جستجو کرد. هلندیها در طول تاریخ ، همیشه در جستجوی ماجراجوئی بوده اند و از قلم و مرزهایشان عبور کرده اند ، به عبارتی جسور شده اند. این صفت هلندیها به ورزش آنها به خصوص فوتبال انتقال یافته است و می خواهند همیشه برنده باشند. در این رابطه این جمله ی معروف که بهترین دفاع حمله است در موردشان کاملاً مصداق پیدا می کند.

عکس دسته جمعی بازیکنان هلند